«Εκπαίδευαν παιδιά μαζί με ενήλικες με σκοπό να βγάλουν συμπεράσματα για τις φυσικές και ψυχικές επιρροές που είχαν τα ταξίδια στο χρόνο στα παιδιά», δήλωσε ο Basiago στην ιστοσελίδα The Huffington Post. «Επίσης, τα παιδιά είχαν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους ενήλικες από την άποψη προσαρμογής τους στις μετακινήσεις που πραγματοποιούσαν στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον».

O Andrew D. Basiago

Είναι, τελικά, εφικτά τα ταξίδια στο χρόνο ή όχι; Σύμφωνα με το φυσικό καθηγητή Shengwang Du από το Hong Kong το ταξίδι στο χρόνο είναι αδύνατο, διότι τίποτα δεν κίνειται πιο γρήγορα από την ταχύτητα τους φωτός. (επιστημονικό paper, Ιούλιος 2011)

Από την άλλη μεριά, οι ισχυρισμοί του Basiago βρίσκουν αποδέκτη. Ο λόγος για τον Alfred Webre, δικηγόρος που ειδικεύεται στην «εξωπολιτική» και στα θέματα που σχετίζονται με την εξωγήινη παρουσία στη Γη. Ο Webre πιστεύει ότι η τηλεμεταφορά και τα ταξίδια στο χρόνο είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και 40 χρόνια, αλλά αποκρύπτεται καλά από το Ειδικό Τμήμα Αμύνης της κυβέρνησης.

«Πρόκειται για ένα οικονομικό και φιλικό προς το περιβάλλον πρόγραμμα σχετικά με την τηλεμεταφορά», δήλωσε ο Webre στην The Huffington Post. «Το Τμήμα Αμύνης το λειτουργεί εδώ και 40 χρόνια. Ο Donald Rumsfeld το χρησιμοποιούσε για να μεταφέρει αλεξιπτωτιστές στη μάχη», συμπλήρωσε.

O Alfred Lambremont Webre

Ο Basiago είπε ότι συμμετείχε σε 8 διαφορετικά ταξίδια στο χρόνο κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο πρόγραμμα. Κυρίως, είπε, τα ταξίδια του γινόντουσαν μέσω μίας μηχανής η οποία είχε κατασκευαστεί με βάση κάποια έγγραφα που είχαν βρεθεί στο διαμέρισμα του Nikola Tesla στη Νέα Υόρκη, μετά το θάνατό του το Γενάρη του 1943.

«Η μηχανή αποτελούνταν από δύο γκρι βραχίονες, περίπου 2.5 μέτρα μήκους, με ένα κενό περίπου 3 μέτρων ανάμεσά τους, όπου μία ακτινοβολία (ενέργεια) μεταδιδόταν διάχυτα προς το σύμπαν με την ιδιότητα να μπορεί να κάμπτει το χωροχρόνο, όπως είχε ανακαλύψει ο Tesla.

Ο Basiago, είπε, ότι οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο πρόγραμμα πηδούσαν μέσα στη συσκευή και όταν η ‘πύλη’ έκλεινε, βρισκόντουσαν αυτομάτως σε μία άλλη τοποθεσία.

Ισχυρίστηκε, επίσης, ότι μπορεί να διακρίνει τον εαυτό του σε μία φωτογραφία του Abraham Lincoln στο Gettyburg το 1863, μέρος το οποίο επισκέφθηκε το 1972 μέσω ενός θαλάμου που βρισκόταν στο East Hanover στο New Jersey.

«Ήμουν ντυμμένος με ρούχα της εποχής», είπε. «Προσέγγισα το χώρο ομιλίας του Lincoln στο Gettysburg και περπάτησα από τις εξέδρες περίπου 100 μέτρα, όπου και φωτογραφίθηκα σε μία λήψη της Josephine Cogg».

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του, ο Basiago ταξίδεψε πίσω στο 1863 και «πιάστηκε» σε μία φωτογραφία τη στιγμή της ομιλίας του Lincoln. (διακρίνεται στη μέση και αριστερά στην παραπάνω φωτογραφία)

Επιπλέον, ισχυρίστηκε ότι ταξίδεψε επίσης και στο θέατρο Ford τη νύχτα όπου δολοφονήθηκε ο Lincoln. «Δεν έγινα, ωστόσο, μάρτυρας της δολοφονίας του», είπε.

Ο Basiago, που όπως δήλωσε τον στέλνανε σε πολλές και διαφορετικές χρονικές στιγμές του παρελθόντος, πολλές φορές και περισσότερες από μία φορά στο ίδιο συμβάν, είπε ότι η τεχνολογία θα έπρεπε να χρησιμοποιείται για τηλεμεταφορές που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή, και όχι για ταξίδια στο χρόνο. «Θα ήταν κάτι το χαοτικό», σχολίασε.

Ο Basiago πρόσθεσε ότι περισσότεροι από 100 άνθρωποι εργάζονταν στο πρόγραμμα Pegasus, ενώ ο συγγραφέας -μεταξύ άλλων και του «UFOs: Myths, Conspiracies and Realities»– John B. Alexander πάνω σε αυτό σχολίασε: «φαντάζει αδύνατο, αν πράγματι απασχολούνταν τόσα πολλά άτομα στο πρόγραμμα, να κρατήσει κάποιος κρυμμένο το μυστικό για περισσότερο από 40 λεπτά, πόσο μάλλον (όπως έκανε ο Basiago) για 40 χρόνια».

Ο John B. Alexander

Το πολύτιμο «ψηφιακό γονιδίωμα» αποθηκεύτηκε σε μυστικό υπόγειο οχυρό, βαθιά κάτω από τις Άλπεις για χρήση από τις μελλοντικές γενιές. Ορισμένοι άνθρωποι σκέφτονται μόνο το αύριο, αλλά άλλοι (ευτυχώς) προτιμούν να «βλέπουν» πολύ μακριά στο μέλλον.

Ευρωπαίοι επιστήμονες, αρχειοφύλακες και βιβλιοθηκάριοι, φοβούμενοι μήπως κάποτε οι μελλοντικές γενιές δεν μπορούν να διαβάσουν τις ψηφιακές πληροφορίες που θα είναι αποθηκευμένες σε ξεπερασμένες πια τεχνολογίες, έθαψαν σε ένα μυστικό υπόγειο οχυρό, βαθιά κάτω από τις ελβετικές Άλπεις, ένα «ψηφιακό γονιδίωμα» που θα επιτρέψει στους ανθρώπους του μέλλοντος, αν ποτέ το χρειαστούν, να «ξεκλειδώσουν» ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών.

Συνοδευμένοι από αυστηρούς μαυροντυμένους φρουρούς, οι επιστήμονες μετέφεραν την ψηφιακή «χρονοκάψουλα» στο λεγόμενο «ελβετικό Φορτ Νοξ», μέσα σε ένα λαβύρινθο από υπόγεια τούνελ και πέντε διαδοχικές ζώνες ασφαλείας και την απέθεσαν σε μια κρύπτη κάτω από τις πλαγιές όπου βρίσκεται το Γκστάαντ, ο δημοφιλής προορισμός για σκι της διεθνούς ελίτ.

Σύμφωνα με τον Άνταμ Φαρκουχάρ, της Βρετανικής Βιβλιοθήκης, έναν από τους δύο επιστήμονες της πληροφορικής ειδικούς στην αρχειοθέτηση, οι οποίοι έχουν επιφορτιστεί με την μεταφορά της «χρονοκάψουλας», «μπορούμε σήμερα να κατεβάσουμε από το ράφι και να διαβάσουμε τις σημειώσεις του Αϊνστάιν, αλλά σε 50 χρόνια από σήμερα, οι περισσότερες από τις σημειώσεις του Στέφεν Χόκινγκ θα είναι πιθανώς αποθηκευμένες μόνο ψηφιακά και ίσως δεν θα μπορούμε να έχουν καν πρόσβαση σε αυτές».

Η φιλόδοξη πρωτοβουλία, κόστους 15 εκατ. ευρώ, αποτελεί το αποκορύφωμα του τετραετούς σχεδίου «Πλανήτες», που συνδυάζει την εμπειρία 16 ευρωπαϊκών βιβλιοθηκών, αρχείων και ερευνητικών ινστιτούτων, ώστε να διατηρηθεί η ψηφιακή «περιουσία» της ανθρωπότητας, καθώς οι συνεχείς τεχνολογικές εξελίξεις καθιστούν κάθε λίγο και λιγάκι ξεπερασμένο το υπάρχον υλικό και λογισμικό.

Περίπου 100 GΒ δεδομένων -ισοδύναμα με 24 τόνους βιβλίων- έχουν ήδη δημιουργηθεί μέχρι τώρα για κάθε κάτοικο του πλανήτη μας. Όλος αυτός ο όγκος των ψηφιακών πληροφοριών αντιστοιχεί σε περίπου ένα τρισεκατομμύριο CD. Η συνεχής τεχνολογική εξέλιξη οδηγεί, μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην απαξίωση και ουσιαστικά στην απώλεια (λόγω αδυναμίας πρόσβασης) ψηφιακών πληροφοριών αξίας περίπου 3 δισ. ευρώ κάθε χρόνο.

Οι μελέτες δείχνουν ότι τα «φορμάτ» αποθήκευσης, όπως των CD και των DVD, διαρκούν μόνο γύρω στα 20 χρόνια. «Αντίθετα με τα ιερογλυφικά που είναι σκαλισμένα σε κάποια πέτρα ή έχουν γραφτεί με μελάνι σε μια περγαμηνή, τα ψηφιακά δεδομένα έχουν ζωή ετών όχι χιλιετιών», δήλωσε ο καθηγητής του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Βιέννης Αντρέας Ράουμπερ, ένας από τους πρωτεργάτες της «χρονοκάψουλας». «Η αποτυχία να λάβουμε επαρκή μέτρα ψηφιακής διατήρησης τώρα, μπορεί να μας κοστίσει δισεκατομμύρια στο μέλλον», πρόσθεσε, επισημαίνοντας ότι η πρωτοβουλία έχει καταστήσει ελεύθερα διαθέσιμο το κατάλληλο online λογισμικό για να επιτρέψει σε κάθε ενδιαφερόμενο να αποκωδικοποιεί δεδομένα που βρίσκονται σε απαρχαιωμένα ψηφιακά «φορμάτ».

Χωρίς την ύπαρξη του κατάλληλου λογισμικού, καθώς και συμβατών λειτουργικών συστημάτων, δεν θα είναι δυνατή όχι μόνο η ανάγνωση, αλλά ούτε καν η επίγνωση του τι υπάρχει αποθηκευμένο σε ένα παλαιό δίσκο. Στόχος είναι η διατήρηση του «DNA» των ψηφιακών δεδομένων, με τη βοήθεια των κατάλληλων «εργαλείων» λογισμικού, ώστε να μην χαθούν οριστικά ιστορικές ψηφιακές «μνήμες» τον επόμενο αιώνα ή και νωρίτερα.

(Πηγή)